DEDELERİMİZE...

Bazı çocuklar doğuştan şanslı olurlar…

Bir çocuğun doğduğu günden itibaren en büyük zenginliği bence ailesidir.

Anne ve Baba başkahramanlar olsa da dedeler, ananeler, babaanneler, teyzeler, kuzenlerle aile tam bir bütün haline geliyor.

Anane ve babaannemizin yeri apayrı onların fedakârlılarının tarifi mümkün değil.

Ama şimdi asıl konu dedelerimiz…

Eğer Derin’in ki gibi dedelere sahiplerse gerçekten şanslı doğarlar…

Yaşları; 6 aylık bir çocuğun karşısında şekilden şekle girmek için çok fazla olsa da,

Bir kaşık yemek yesin diye şekilden şekle girerler.

Dede değilim hiç de dede olamayacağım ama dede olmak ne demek artık çok iyi biliyorum.

Canımın canı derler ya torunlarına… Kendi canında can bulan o minik eller onların bu hayatta ki en büyük tutkusudur artık.

Allah’a çok şükür ki iki Dedemiz de başımızda. Allah onlara uzun ömür versin.

Derin’den sonra değişen sadece bizim hayatlarımız olmadı. Onların da hayatı değişti.

Gerçek bir değişim hem de.

Vedat Dedemiz; 40 yıllık evini, barkını, alışkanlıklarını bırakıp hiç düşünmeden evini taşıdı. Hem de öyle bir iki sokak öteye değil başka bir şehre gider gibi. (abartmış olabilirim ama bornova ve balçova arasında ki mesafe biz İzmir'liler için oldukça uzunJ)

Adem Dedemiz; ne kadar iş kolik olduğu malum, ancak işini gücünü bırakıp her telefonla 
emrimize amade oldu.

Ama bunlardan da önemlisi sevgilerini verdiler. Derin'i sevgi içinde büyütebilmemize yardım ettiler.

Öyle fedakarlıkları var ki unutulacak gibi değil, anlatsam hepsi ayrı bir hikaye…

Her doktora gidişimizde "Çok canı yanmasın torunumun" diye arkamızdan dua eden,

Yağmurda çamurda, sıcakta soğukta Derin mutlu olsun diye sokak kedilerini besleyen,

En güzel park hangisi bilen,

Resim sergisi açacak kadar çok resim yapabilen,

En kötü anlarımızda bile elinde darbuka "Ankara'nın bağları büklüm büklüm yolları" diye başlayıp Kırmızı Balıkla devam eden konserleri veren,

Dualarında Derin'in adını eksik etmeyen,

… … …

…Diye saymakla bitmeyen,
Dedelerimiz var.

Benim dedem (namı değer AKSEKİLİ) çocuklarına karşı aksi, sert huysuz bir adamış. Ama torunlarına karşı da bir o kadar sevecen sevgi doluydu. Bizim babalarımızın zamanında çocuklar şımarmasın diye sevilmezmiş... Uykusunda sevilirmiş. Dedem de öyle yapmış sanırım. Ama sonradan bunun yanlış olduğunu anlamış ki torunlarını hiç indirmemiş kucağında. Çocuklarının yapmalarına izin vermediği şeyler için; Torunları yapsın diye az kızmamıştır çocuklarına. Belki cahillik, belki yaşadıkları dönemin sorunu belki de sadece aksiliği yüzünden, kendi çocuklarının okumasına zamanında çok karşı çıkmış. Halalarım için “kız çocukları okur mu ne gerek var? Evde oturup dikiş diksinler “ vs. gibi bir düşünce yapısıyla onlara karşı çıkmış. Ama onlarda aynı genlerden gelen, o aynı baş kaldırışla karşı çıkıp okumak için ellerinden geleni yapmışlar. Dedem ilk başta kızlarının üniversiteye gitmelerine memnun olmasa da biri doktor, bir mühendis çıkınca, ne büyük pişmanlıklar yaşamış ki hatasını telafi etmeye çalışır gibi varını yoğunu torunlarının eğitim masraflarına harcamıştır.

Dedem bizi çok severdi. Hala daha “kara kızım gelmiş mi, öpücüklerimi getirmiş mi?” diye

30 yaşıma gelmiş olsam da hoppacık kucağında hoplatır.

Ama artık 27 aydır yerimi Derin aldı. Şimdi “Çakırım gelmiş mi, maşallah maşallah” diye onu seviyor.

Evet Sevgili Dedelerimiz;

Derin'in yerine ve kendi adıma Babalar Gününüzü en içten dileklerimizle kutlar,

Daha nice güzel günlerimizin olmasını temenni ederiz.